CONCERT REVIEW

Op de kop 3 maanden na hem in de Borderline gehoord te hebben, stond ik in ‘t Gooreind rustig een babbeltje te slaan met Danny Bryant, zijn recente charmante partner, zijn pa en ma, en de drummer. Dit alles in lichte verfrissende regendruppels op de stoep voor de zaak na 2 weken bloedhete lente. Toch indrukwekkend de lijst met 70 optredens die deze groep geprogrammeerd heeft doorheen 10 Europese landen in 2008 ter gelegenheid van hun nieuwste CD Black & White. Het publiek kwam slechts laat opdagen en bleef toch wat beneden de verwachtingen. De overschatting had geleid tot het terug installeren van het podium helemaal achteraan de zaal, maar met een uitloper naar voren zodat de frontman makkelijk op en neer kon lopen tot tegen het publiek. Anderzijds geeft dit soms de indruk dat de rest van de bandleden helemaal gescheiden zijn van de zaal door de houten balustrade. Dat het volk tijdens het optreden over het podium tussen de musici moet lopen om aan de sigaretautomaat te geraken is daarbij ook niet echt geschikt. Nu terug waarvoor we gekomen waren, het optreden zelf. Verwacht werd dat zowat alle nummers de laatste cd de revue gingen passeren maar niets was minder waar, we kregen er maar 2 voor en 2 na de pauze voorgeschoteld. Voor de rest een mengeling van oudere nummers en spontane ingevingen. Dus toch een totaal andere show als voordien. Een playlist gebruiken ze niet, alles wordt ter plaatse beslist naargelang wat het publiek blijkt te bekoren.

Openingsnummer werd “Can’t help falling apart”, nogal zwaar maar hoe kan het ook anders, geschreven door Walter Trout waarmee Danny reeds heeft samengewerkt voor een eerdere cd. Tijdens “any wonder” konden we kennismaken met Danny’s trademark: lange zeer sensuele gitaarpassages in trage bluesnummers zoals die eind jaren 60 zo populair waren Engeland (zoals need your love so bad, albatros ea). “Heartbreaker” was een meer heavy slow die zijn zangstem alla Robert Cray illustreerde. Daarbij gebruikt hij geen wah wah maar creëert hij gelijkaardige effecten door veelvuldig met de pink knoppen te verdraaien op zijn gitaar. Dit nummer leverde hem het eerste warme applaus op. Dit inspireerde hem in het brengen van een uiterst gevoelsmatig traag nummer met mooie intensiteitswissels. Zijn stemtimbre is uiterst geschikt voor zulke songs, ter plaatse uitgevonden en waarvoor hij achteraf zelfs geen tittel kon verzinnen. That’s what blues is all about. “Walk away” had dan een rare combinatie van nogal hard en luid geschreeuw met zacht akoestisch gitaargebruik. De eerste set werd afgesloten met “gimme back my wig” van Hound Dog Tayler en dat swingde behoorlijk.

Na de pauze de goede zware opening van “tell me”, tevens openingsnummer op zijn laatste cd Black & White. De ritmesectie trad er meer op de voorgrond en die hadden er zin in want pa Ken Bryant stond met een grote smile te spelen, wat we van hem niet gewoon zijn.. Tijdens “always with me” gebruikte Danny het vooruitgeschoven podium en veel reverberation om het publiek te bekoren met dit traag nummer. Met de duidelijke bass van Ken werd het stevige “Life in the jungle” ingezet. Drummer Trevor Barr mepte nog energieker als anders op zijn Mapex stel en voor velen was dit echt zo’n waw nummer zoals we maar al te graag horen, inclusief veel locale inspiratiepassages. “Black & White” is een semi-akoestisch rootsnummer en tevens tittelsong van de gelijknamige cd. In “trying to win, born to loose” demonstreert hij juist een natuurtalent te zijn in deze swingende song. “From the North country” klonk sterk geïnspireerd door Members Only. Zijn sterke stem, en virtuositeit om een gitaar te laten zingen door met de ziel te spleen in plaats van met noten, maken dat dit liedje uiterst goed bij hem past. Als afsluiter koos hij alweer voor het traditionele “voodoo chile”, inclusief snarenwerk achter de nek en met de tanden, zoals Jimmy Hendrix het bekend maakte.

Als bisnummer kregen we “good time woman”, dit was real blues stuff en iedereen zat mee te swingen in de zaal. Meer kregen we niet, waarschijnlijk doordat ze al om 5 uur opgestaan waren in Engeland en ’s anderdaags 500km naar Hannover moesten rijden voor hun volgend optreden. Iedereen was echter in the mood en dankzij goede bluesschijfjes tijdens de afterparty bleef, niettegenstaande het een weekdag was, het volk goed hangen. Ondergetekende merkte echter op zeker moment op, dat ze nog met een vriendin zat te praten terwijl herbergier Paul met de borstel in de hand ook deze laatste vierkante meter wou schoonvegen. Hoog tijd dus om de zaak te verlaten en verder te babbelen in de bluezzzmobile onder een kletterende regen. Voor degenen die hem gemist hebben, Danny Bryant staat samen met Buddy Guy, Mick Tayler, Barry Mc Cabe, The Bangles, Santana en nog vele anderen geprogrammeerd op zaterdag 12 juli voor Bospop in het Nederlandse Weert.

Laurence